Gözlerim Şiiri - Öngün Yıldırım

Binlerce acının içinde buldum kendimi,
İnsan bilmediği şeyleri yaşamaktan korkmuyor.
Bildiğim şeylerin hesabını topluyorum beynimde ağır ağır,..
Mayına bastığımda anladım,doğmayan güneşin,
yanmayan yüreğin,
akmayan gözyaşının hesabını....
Oysa parmaklarımı oynatabiliyordum usulca,
Buruk bir tebessüm oluştu yüzümde o an,
Ayaklarım sağlamdı,kollarımsa bedenimde;
Öldü diyorlardı benim için,bense inanmıştım.
Ölüm bu olsa gerek diyordum; Ya anam, babam...
Haber verememiştim onlara! nasıl verebilirdimki?
Bedenime bir el dokundu; Kangrubumu soruyordu asker,
Söyledim..Evet,evet...söyleyebildim.Lakin!
Onlarca sesler duyuyordum ama; Gözlerim! ...
Mayın gözlerimi almış,yüzümü parçalamıştı...
Bir insanın dünyasını,haince alınan gözlerimin hesabını,
Hunharca döşenen mayınların,beni bir başka gösteren aynaların hesabını;
Ben veremedim anne,bunca sorunun cevabını
Sana hesap sormaya değil,yastığına baş koymaya...
Koynunda kaybolurcasına uyumaya geliyorum.
Kalabalıklar içinde yalnızlığımı adımlıyorum...
Tebessümüne daha yakın olabilmek için,
Gözkapaklarını üzerime örtermisin? Anne...anne,..anne....