Gözleri Buğulu Kadın Şiiri - Mehmet Çoba ...

Ey yürekli yiğit kadın, başını öne eğmiyesin
Ağrı gibi ol! Başın hep dik olsun
Hiçbir zaman
Kıymetin zirveden inmesin
Munzur gibi asi ol
Cudi gibi güçlü ol ki
Hüzün üzerine yağmasın
Fırtınalar seni savurup
Bulutlar seni bizar etmesin
Hep öyle kal
Gam
Keder
Senden ürksün
Ömrünce
Gün sana doğsun
Sevda sende, sevgi sende
Toplanmış
Bırak ruhun
Aydınlığa
Mutluluğa
Umuda
Dörtnala koşsun
Bütün ayıpları ezip, çiğnesin ki Her şeye gücü kadir olan, güçlü kadın
Bırakma, başın âr etmeyenlerin önünde eğilmesin

Boynunu büküp "kaderim deyip" sarp yola girmeyesin
Kardan, dumandan, kıştan
Kaç kurtul
Mağrur ve muzaffer kadın
Zorbalardan hesap sor
Masmavi gökyüzü altında
Deniz kıyılarında
Nehir boylarında
Üzüntüden uzak
Gül, gülüstaniyla
Kollarına
Bahar topla
Çağıl, çağıl ezgiler
Dökülürken dudaklarından
Toprğa, suya, hamura değen ellerin
Ellerime değysin, bir kelebeğin ömür kadar

Yüreği sevgi dolu kadın, güneş doğuyor, başını eğme
Zirvede kalsın umut veren Bakışların
Sen delice bir sevda
Sen delice bir tutkusun
Dünya'da
Usanmadan, el hüneriyle
Bebek büyüten
Suya hasret
Çorak topraklara
Su verip
Tohum eken
Kadın
Yaşam oldun
Yaşam dolusun
Sevginle
Zirvede kalan sensin, gözleri buğulu kadın
Şahlandır seven yüreğini, zalimler kıskansın

Mehmet Çobanoğlu
15.08.2021
Tekirdağ/Değirmenaltı