Gözler ve Sözler Şiiri - Osman Deniz

Gözlerinde karaya vurmuş bir gemi
Gözlerin boşluk…
Dalgalar sahile söyler
Altın bir yay gibi doğarken ay

Kaç ölü yatar
Gözlerindeki mezarlıkta
Aşılmaz sınırların
Issızlığında

Gözlerindeki mezar taşlarından
Dökülen kelimelerdir
Gönül dağarcığımdaki
Seslenişler

Can çekişen
Dirilere mi işarettir
O gözlerindeki
Dipsiz ufuk

Gözlerinde solduğum
Kulaklarında
Donduğum
Gündür ölüm…

Yorucu bir rüya, dünya
Tunç yürekli heykellerin konuştuğu
Karanlığın masalı
Boşluğun sesi

Küçük adımlarla ilerler saat
Zaman yutarken anı
Gözlerimden çözülüp kayar
Bir avuç yıldız artığı

Terk ettim yüreğimi
O adresi olmayan mektup
Hayalinle yüklü uzaklar
Sonsuzdan bir önceki durak

Karanlığa bir kibrit çaktım
Yokluğunda
Bütün gözler gözlerine
Aynı mesafedeymiş

Taşların uyanmasını bekleme
Rüzgâra ver sessizliğini
Yatağında saklı durmasın
Irmak

Çözülsün sözler
Silsin suyun kırışıklığını
Kendi uçurumuna aksın
Bırak çağlayan

Her sonbahar filizlenir
Tütün kokulu çiçekler
Solgun aşklar
Böyledir çatık kaşlı alınyazısı

Gözlerinde güneş
Gölge gibi yaşarsın
Sessiz sedasız
Bir bakış

Kendi alevindir
Kendini yakan
Toprak su rüzgâr
Küldür ardında kalan

Gözlere sözleri
Konuşmayı öğreten
Sükûttur
Bir bilsen

Sükûttur gönlümdeki
Söylenmemiş sözleri
Pür ahenkle
Düzene sokan

Bir yüreğin
Kanlı gölgesidir
Gözler
Ve sözler

Gönlün soyadı
Göz
İkinci adı
Söz

Göz izi değmemiş
Boş bir sayfa kadar
Yalnızdır
Söylenemeyen

Ertelenmişse kelimeler
Sonsuza akar
Söylenmemiş sözlerin gömüldüğü
Koca bir mezarlıktır ömür

Ve ölüm geldiğinde
Aynı hizaya çekilir
Söylenemeyen sözler
Ve konuşkan gözler…