Gözler parıldıyor bir zaman

Gözler parıldıyor bir zaman…

En aydınlık güneş sendin doğdun gözlerime
Yakan bir ışık oldun yüreğime saçıldın
Ruhumu alıp götüren görünmez bir his gibi
Adımlarımda seni izledi beni alıp götürdün…

Nerelerdeyim bilinmez sokaklarda kayıp adreslerde
Göremiyorum çıkış yolunu gözlerim bakamıyor
İçimdeki yoğun his baskın çıkıyor sevigimin doruklarında
Dolaşıyorum seni seyrediyorum kuşbakışı yine…

Dokunamıyor ellerim tutamıyor savrulan saçlarını
Hep bir engel gibi hayat perde diyor sen arka sahnede
Bense seyirci gibi seyrediyorum yokluğunun karanlığında
Perde kalkıyor duygular dökülüyor gözlerden sevgiye sarılıyor…

Aşkın derin girdabında dönüyor beden, tene vuruyor gözler
Vücut oluyor gölgeler yürüyor yüreğin kafesine mahkûm
Sızılar yama gibi ruhu tutuyor çekiyor derin düşüncelere
Ümitsiz istekler sevgide duruluyor gözler parıldıyor bir zaman…

Oktay ÇEKAL
04.09.2012–00.53