Gözler Islak Kaldı Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Sana hiç şemsiye tuttu mu?
Yağmurun altında, sırılsıklam,
Kendi ıslanırken seni korudu mu?
"Şemsiyemiz yoktu," dedi usulca,
"Ama hep omzunun altına alırdı beni,
Ellerim üşümesin diye ceplerine saklardı."

Sana hiç yollarını gözledi mi?
Her sabah aynı saatte,
Perdenin arkasında bir gölge,
Adımlarını ezberledi mi?
"Hiç sormadı nereye gittiğimi," dedi,
"Ama döndüğümde hep oradaydı."

Saçlarını taradı mı hiç?
Ellerinin sıcaklığı düştü mü tenine?
"Taraktan çok rüzgâr tarardı saçlarımı," dedi,
"Ama bazen, ansızın,
Elini uzatır,
Bir tutam saçı kulağımın arkasına saklardı,
Sanki hep öyle kalmasını ister gibi."

Sana hiç adını fısıldadı mı?
Gözlerini kaçırarak gülümsedi,
"Sessizlikte bazen duyardım onu," dedi,
"İsmimi söylemezdi ama
Yanımdan geçerken,
Bir nefes kadar hafif bir ses bırakırdı geriye."

Peki ya giderken ardına baktı mı?
İşte burada sustu bir an,
Ellerini sıkıca tuttu,
"Gitmeden önce bir kez döndü," dedi,
"Sanki bir şey söyleyecekti,
Ama vazgeçti...
Ben de sormadım."

Sana hiç veda etti mi?
Dudaklarını ısırıp başını eğdi,
"Etti mi bilmiyorum," dedi,
"Vedalar sözle mi olur sanıyorsun?
Bazen bir bakış,
Bazen bir suskunluk,
Bazen de omzundaki bir ağırlığın eksilişi
Vedadır aslında."

Peki ya seni unuttu mu?
Küçük bir gülümseme yerleşti yüzüne,
"Unutmak mı?" dedi fısıltıyla,
"Unutmak insanın elinde mi?"
Sonra uzaklara bakıp ekledi:
"Unutmak, adı konmamış bir bekleyiştir bazen...
Gelmesini istemediğin ama hep içinde taşıdığın."

Sana hiç çiçek verdi mi?
Avuçlarını açtı, bomboştu,
Ama içindeki baharı hissettim,
"Gülleri pek sevmezdi," dedi,
"Ama bir gün,
Kopan bir papatyayı avucuma bıraktı.
Ne dedi biliyor musun?
‘Bu solsa da sen sakla.’"

Peki ya döndü mü hiç?
Uzun bir sessizlik çöktü üstümüze,
Gözleri yavaşça kapandı,
Ve dudaklarının arasından döküldü tek cümle:
"Rüzgâr döner bazen,
Ama giden,
Hep gittiği yerde kalır."

Sana son kez soruyorum…
Hiç unutabildin mi?
Gülümsedi bu kez, ama gözleri ıslaktı,
"Unutulmaz bazı şeyler," dedi,
"İnsan bazı anıları
Öylece cebinde taşır,
Bir mendil gibi,
Zaman zaman açıp koklar,
Sonra usulca yerine koyar."