Gözler Şiiri - Erdem Yılmaz 2

Gözler işte o zaman ilk kez konuştu.
Ağzımda geveleyip durduğum laflar
Hissettiğim tonlarca duygu kırıntısı
Birleşip tek bir bakışa sığabilmişti.

İlk kez o zaman duydum bir çift gözün
Hiç durmadan tükürük saçarak
Konuşup durduğunu.

İlk kez o zaman duydum sessizliğin,
Hissizliğin kelimelere dökülmediğini,
Meğer yalnızca gözler konuşurmuş
İki kırmızı dudağın bulamadığı sözleri.

Dilimin söyleyemediğini bu yüzdendir ki
Gözlerimle anlattım.
Veya diyebilirim ki anlatmaya çalıştım.
Kimse öğretmemişti bana konuşmayı;
Daha ağzımdan çıkmamış şeyi,
Zihnimin düşünmeyi reddettiği düşünceyi
Gözlerimle nasıl anlatacaktım?

Gözler yalancıydı…
Nasıl olur da bir tek ben görebiliyordum?
Susmuyor işte baksanıza!
Konuşup duruyor, hapsediyor içine
Kirpiklerindeki demir parmaklıklara.

Onun yanında lafı uzatmak anlamsızdı.
Tüm muhabbet onun gözlerindeydi.
İmkanım olsa gözümü kırpmayacaktım.
Göz kırpmak, onun karşısında
Sözünü kesmek gibiydi…

Sözlük gibiydi gözleri
Belki de ilkel bir kabilede lisan…
Aradığım tüm sözcükler ondaydı
Aşk, huzur, nefret…