Gözlemci Ben
Gözlemci için gözlemci olmaz ise gözlem de olmaz! Yani “Ben” olmaz isem benim gözlemimde “Sen” de olmazsın! Benim gözlemimde her şey, “Ben” ile mümkün! “Güzelliğin on pare etmez, bu bendeki aşk olmasa! ” Gözlemci olmaz ise “Gözlem” de olmaz ve gözleme sunulma isteği, sadece potansiyelde kalır; zaten tüm potansiyelde sonsuz ve sınırsız olarak varlığı düşünülenler, “Gözlem” ile açığa çıkıyor! Hiçlikte potansiyelde olanlar, 1. Boyutta tercihe giriyor 2. Boyutta tasarlanıp 3. Boyutta izleniyor. Gözlemci inkar edilerek, “Gözlem” kabulü anlamsız! Bunun arka planında kişinin aslında gözlemcilere, gözlemcilerin kendilerinin gözlemini inkar ettirip onlara kendi gözlemini sunma isteği yani “Egemenlik” kurma isteği var!
Gözlemin, gözlemciyle sınırlı olması önemli; bu yeterince anlaşılmıyor! Gözlemci, gözleyebildikleri kadarını “Hiç” ya da “Hep” sanıyor! Sonsuz ve sınırsız olan, gözlem ile bilmeden sınırlanmış oluyor! Gözlemci, “Ben” kadar gözler ve bu durumda “Ben” sadece gözleneni ifade eder. “Ben” kapsamı ne kadar genişletirse genişletsin “Gözlem” boyutlarında yani 1. 2. 3. Boyutlarda bu boyutların sınırıyla kendini sınırlamak durumunda. Boyutları aşınca ancak “Ben” de kalmaz.
Bu süreçte “Ben” gözlem için bir araç olarak işe yarayacak ama hedefte gidilecek izafi bir mesafe ya da büyüklük-küçüklük, iyi-kötü gibi göreceli şeyler kalmadığında “Gözlemci” zaten sınırlamadan görecek ve bilecek. Buradaki gözlemci ve ben ayrımı aslında gerekmez, gözlemci “Salt ben”! Gözlemci hedefe ulaştığında zaten gözlem de kalmaz, bizzat işler. Yani merkezde işlemek ile dışardan gözlemek gibi. Dışardan gözlemeyi tamamlayan merkezde işler “Gözlem” sona erer. Yani gözlemci de “Ben” de kalmaz. Merkezde, boyutsal olmayan merkezde, boyutlarla alakalı 1-2-3 yani “Ben”, “Ruh”, “Beden” ayrımı da kalmaz!
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta