Gözlem Şiiri - Abdurrahman Özdemir

Küçücük bir parkta
bir tepedeyim bir gece saat 24.00 sonrası.
Pırıl pırıl ışıklarıyla gözümün altında başkent.
Rasattepe’si, Dikmen’i, Çankaya’sı...
Elmadağı’na kadar.
Ne güzel, kente bir tepeden bakmak
gecenin bir yarısı.

Bak dedim kızıma,
şu toprağın üzerinde gördüğün her yükselti,
ister l mm. olsun, ister 100 metre,
binalar, ağaçlar, otlar, cam, demir, tahta...
ne görüyorsan
topraktan çıkarıldı onlar.
Tüm şunların bir anda yerden fışkırır gibi
çıkıverdiğini bir düşünsene.
İrkildi kızım, hiç düşünmemişti bunu.
Hiç düşünmemişti
toprağın yerküredeki tek hazine olduğunu.

Sonra dedim ki yine kızıma,
şu görebildiğin şeyler için nesiller ömür tüketti,
barınaklar ve ekmek kapıları.
Muhakkak gerekli tabi ki bunlar.
Ama sadece bunlar için,
düşün bakalım değer miydi ömür tüketmeye?
hayvanlar da yapıyordu çünkü aynısını.
İrkildi kızım, hiç düşünmemişti bunu da.
Hiç düşünmemişti yaşamın
aslında öznel gelişim için var olduğunu.

Sonra ışığı yanan bir konuta ilişti gözüm,
çok yakınımızda bir konuta.
Bak dedim kızıma, şu konuta bak.
İç mimarisi kimbilir ne kadar güzel,
binanın dış mimarisi gibi.
Ne hoş eşyalar, gereçler var içinde.
Keşke herkeste en güzeli olsa.
İçindekiler kimbilir neler yapıyorlar?
Muhtemelen biri televizyonda dünyayı görüyor,
kendisine sunulan dünyayı.
Diğeri bilgisayar başında dünyayı dolaşıyor,
yine kendisine sunulan dünyayı.
Bir başkası, bir başkasıyla konuşuyor,
ekmek-kira v.s. parasını, yarın kaygısını,
belki futbol tantanasını,
belki de politika yaygarasını.
Kafese sokulmuş kuştan ne farkları var,
içi oldukça süslü bir kafese.
Yine irkildi kızım, çünkü bunu da hiç düşünmemişti.
Hiç düşünmemişti
insanların doğayla iç içe,
birlikte ve uyum içinde yaşayarak
öznel gelişimlerini gerçekleştirebileceklerini.

Hiç mi, ama hiç düşünmemişti bunları.
Düşünmemesi de doğaldı henüz 16 yaşında.
Bir şeyleri farkettiğini söyledi o akşam,
yeni bir şey öğrendi, yeni bir bakış açısı.
Yani o günü gerçekten yaşadı.

26. 6. 2000