Gözlem... Şiiri - Mehmet Tunçer

Parktayım..
Cıvıl cıvıl kuş sesleri.
Tetikte bekleyen anneler, babalar...
Az ötede ellerinde su şişeleri
Badi badi adımlarıyla yürüyen
Günlerinde tıka basa yiyen
Pasta canavarları…
Bankta iki kişi..
Birkaç yıl öncesi
Odada, mutfakta, salonda
Şen şakrak kahkahaların atıldığı….
….ve sonra birer birer.
Haneyi terk eden gülen yüzlerden
Onlardan arta kalanlarla
İçlerinde sadece birlikte yaşamaktan
Belki de birlikte nefessiz kalmaktan başka
Bir şey düşünmeyen, düşünemeyen
İki yorgun,yaşlı yürek…
Salıncakta sallanan bebeğin
Kaydıraktan kayan çocuğun
Her çığlığında faltaşı açılan gözler
Tetikte bekleyen bastonlu el…
Bir omuz,
Bir el temasında
Bakışlarıyla, mimikleriyle
Tek söz etmeden sohbet eden....
......ve şimdi yapa yalnız odalarda
Çocuk sesine
İnsan yüzüne
Hasret bıraktıkları..
Onlar yani onların çocukları.
Hep meşgul olanlar...
Hep çalışanlar...
Hep bir yerlerde işi olanlar…
Bir bakışlarına
Bir gülümsemelerine
Bir tek sözlerine muhtaç bıraktıkları
Yorgun yürekli, yorgun bedenler…
Yaşlı yürekli kadın
Yavaşça dokundu adamın eline
Kalk gidelim demekti besbelli
Kalktılar birlikte
Adamın sol kolunda kadın
Sağ elinde baston
Bakmayı bilenlerde acabalı binlerce soru bırakıp
Yürüyüp gittiler…