Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
'Sorma bana kim daha çok üşür
Aşkın sustuğu yerde
Bu şehrin sokaklarında seni bekleyişim var
Dilsiz ateşler gibi sokulurlar
Gözlerimin buğusuna
Dumanı tüter tutkularımın
Tanrının hediyesidir
Zamana galip gelen sabırlarım
Sızar yüreğimin şahdamarından
Arzına iner özlemlerimin
Her yanımdan umutlar akar.
Tut ellerimden nefes almam için
Bir günahı öper gibi ürkekçe dokun
Dudaklarını sürgün et adanmışlığıma
Bil ki sevdiğim
Gönüllü işgalcisiyim yüreğinin.'
Tümü güzel... Yukarıya aldığım bölüm çok güzel. Yüreğin susmasın Zeynep Bacı.
Bir emaneti koruyamamış; dikilen bir fidanı büyütememiş; varlığımı borçlu olduklarımın vasiyetini yerine getirememiş olmanın utancı içindeyim bugün.
Bu güzel şiiri uzun uzun irdelemek isterdim. Beynimde ve yorgun yüreğimde bu gücü bulamıyorum. Belki başka bir zaman...
Dostça kal...
Güzel betimlemelerle sunulan, yerinde imgelerin ölçülü kulanışı ve romantik bir lirizm coşkusu... Yaşamak ve sevdalı yaşamak.. severek yaşamak.. sevgide bulmak yaşamın tümünü.. Başarılar dilerim.
ne zorlar vardır ki insan anlatamaz: yürek ile umut arasında sıkışır kalır öylece. Ne türküler vardır evvela dudağa dokunur ve sonra hep umutlara, öyle sesini yükseltmek istersin ama okuyamazsın....İsyanlar öyle akar akarda durduramazsın...Gözyaşalrı ürkektir, çekingendir, akar iki yanak arasından, akar iki umut arasından da silemezsin...Düşlerin sahibi gece sessiz, umtuların sahibi yürek öfkeli....Yürek ile göz arasında gidip gelen dualar .....
Zeynep Nilgün GÖKÇEÖZ.....bilirim bu şiir altına ne yazsam az gelecek, kifayeti yetmeyecek... Ben o halde tek bir kelime ile sunayım tebriğimi....
Muazzzam.....
__-SEVDAZAN__
tebrikler zeynep hanım kaleminiz daim olsun saygıalrımla yıldırım şimşek
Öyle beğeniyorum ki kaleminizi Sevgili Zeynep Hanım, duygularınızın ifade zenginliği başımı döndürüyor...
Bu herzaman böyle oluyor, sizi okumayı ve sizi çok seviyorum...
Tebrikler Zeynep hanım.Şiirlerinizle tanışmak güzel.Yüreğiniz dert görmesin.
Tebrikler Şaire Hanımefendi!
Kalemin var, bahtın yâr, Hz. Allah yardımcın olsun.
100+antoloji..
Vesselam...
gözde başlayan ama gözde bitmeyen bir aşk..yüreğe kazılmış bir kere.gözlerin önüne hayali gelir sevgilinin, o an yürek yanmaya başlar.anılar gelir akla. Allah sevgisi de aslında gözde başlar. verdiği nimetleri görür şükrederiz. o şükürler bitimsiz aşk'a dönüşür.serbest tarz şiirin sultanısınız zeynep hanım. sizi can ı gönülden kutlarım. bu arada sayfanıza davetsiz geldim. dost dediğin de böyle olmalı çat kapı girmeli dost hanesine. selamlarımla...
SEVDALININ DİLİNDEN ÖLÜMSÜZLÜĞÜ DİNLEMEK... ÇOK GÜZEL İMGELERLE SÜSLENMİŞ ŞİİR... KUTLARIM...H.CİHAN
avuşmaya çeyrek var sevgili
Yunus’un yüreği ol, koş gözbebeklerime.
En büyük susuşlarıma kol kanat ger
Tebessümlerinle baharı yerleştir çehreme
Benden sonrası ben
Senden sonrası sen olan yeminlerimizden
Hüzünleri sil
Gökyüzüne dön yüzünü
Benim için yıldızları topla avuç avuç
Ve ay şavkı vurmuş penceremizde
Seninle başlayan
Bir masal anlat bana
Üryan dudaklarından
Ölümsüzlüğü dinleyeceğim bu gece.
yine harika bir çalışmanızla buluşmak keyif verici sevgili zeynep nilgün gökçeöz tebrikler bu birikiminiz için ve paylaşımınız teşekkürler tam puan ve antolojım
müzeyyen başkır
Bu şiir ile ilgili 98 tane yorum bulunmakta