Göze Gel Gönül Şiiri - Osman Bulut

Bitsin bu dağlara tırmanışların,
Vazgeç bu sevdadan düze gel gönül…
Yetişir bu asi davranışların,
Yeter akıllı ol , söze gel gönül…

Kârı olmaz kuru kahramanlığın,
Malum akıbeti her kurbanlığın.
Hükümsüzdür artık pehlivanlığın,
Kaderin önünde dize gel gönül…

Ne sıcak anladın, ne kar, ne soğuk
Ne var bildin, ne yokluk ne yoksulluk.
Yaşadın bunca yıl keyfine buyruk,
Gerçek yola, doğru ize gel gönül.

Kainatı bir elekten süzeli,
Tez anladım geçiciyi, ezeli.
Yanında bulursun gerçek güzeli,
Sıyır kabukları öze gel gönül…

Şu hayattan bir tat almadı Osman,
Dert imiş yaraya sürdüğüm derman.
Damlalar kandırmaz, yandığın zaman,
Vakit kaybetmeden göze gel gönül…