Gözden Çağlayarak Şiiri - Orçun Çakır 2

Ne inanabildim baharlara,
Ne de güze düşmeyen çiçeklere.
Kurduğum hayalin ertesi güne,
Boş çıkmayacak olması ihtimalini bile düşleyemedim ben.

Yağız ovalarda yılkı olup koşmaktı.
Kağnı seslerinde sap, saman kokusuna doymak.
Umutlarım ile iki dirhem göz yaşını,
Nasıl kabul görür bir kaba koymak.

Zor değildi elbet mutluluk hayalleri kurmak,
Yine yenilip, yine doymamak...
Benim derdim değil zaten yenilen pehlivan olmak.
Bir güzide rüyaya bin umut ile düşüp,
Yine kendi eksenimde tarumar olmak.

Dökülüyor yine gecelerden efkar salkımları.
Hani olmaması değil de, oluyormuş gibi olması.
Sanki yüklediler dağlar boyu, kervan kervan sırları.
Çöküyor omuzlarım tutamıyorum ağlak ağlak.

Çakırın derdi hiç bitmeye yön vermedi.
Sitemler kalem astı boynuma yaz dedi.
Bir gün güldürüp, ikiye götürmedi neşemi,
Kader bu imiş dedim gözden çağlayarak.