Gün ışığı gibi masumca durup baktım
Atlardan bir tarlaya, boyunlar eğilmiş, yeleler rüzgârda,
Kuyruklar akmakta çınarların
Yeşil zeminine. Damların üzerinden
Kilisenin beyaz kulelerine çarpmakta güneş,
Tutarak atları, bulutları, yaprakları
Adamakıllı kök salmışlar, bir deryadaki kamışlar misali
Sola doğru yüzse bile hepsi.
O vakit kıymık uçup saplandı gözüme,
Batıp kararttı gözümü. Sıcak bir yağmurda
Biçimlerin eriyişini gördüm sonra:
Atlar eğilmişti değişken yeşile,
Çift hörgüçlü develer ya da ünikornlar gibi tuhaftılar,
Tek renkli bulanık kenarlarda otlamaktaydı,
Daha iyi bir zamandan kalma vahanın hayvanları.
Aşındırarak göz kapaklarımı, yanmaktadır küçük zerre:
Kendimin, atların ve filizlerin etrafında
Dönendiği o kırmızı cüruf.
Ne göz yaşları ne de göz banyolarının
Dindiren taşkını çıkarabilir bu parçayı:
Batıyor, ve bir haftayı buldu batıp durması:
Kabul ederim artık tenin kaşıntısını,
Kör olmaktır bunun sonu ve başı.
Düşlerim Ödipus olmayı.
Yataktan önceki, bıçaktan önceki,
Broş iğnesinden ve bu parantezlerde
Beni bağlayan merhemden önceki
Kendime geri dönmektir istediğim;
Atlar akıyor rüzgârda,
Bir mekân, bir zaman, çıkıp gitmiş akıldan.
[1959]
Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 20.12.2009 16:05:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
The Eye-Mote by Sylvia Plath Blameless as daylight I stood looking At a field of horses, necks bent, manes blown, Tails streaming against the green Backdropp of sycamores. Sun was striking White chapel pinnacles over the roofs, Holding the horses, the clouds, the leaves Steadily rooted though they were all flowing Away to the left like reeds in a sea When the splinter flew in and stuck my eye, Needling it dark. Then I was seeing A melding of shapes in a hot rain: Horses warped on the altering green, Outlandish as double-humped camels or unicorns, Grazing at the margins of a bad monochrome, Beasts of oasis, a better time. Abrading my lid, the small grain burns: Red cinder around which I myself, Horses, planets and spires revolve. Neither tears nor the easing flush Of eyebaths can unseat the speck: It sticks, and it has stuck a week: I wear the present itch for flesh, Blind to what will be and what was. I dream that I am Oedipus. What I want back is what I was Before the bed, before the knife, Before the brooch-pin and the salve Fixed me in this parenthesis; Horses fluent in the wind, A place, a time gone out of mind. [1959]

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!