Gözde Yalnızlığın Doludizgindi

Hep böyle mi ikilerin, üçlerin?
Gözde yalnızlığın doludizgindi
Tarumar olmuştu ipek saçların
Bakışların öyle ne de üzgündü

Acizliğin göz boyuydu dalınca
Bakıyordun duvarlara dalgınca
Yanağından akan sele bakınca
Gözlerinde sızıların azgındı

Elimde değil ki, kafama taktım
Tüllerin ardından yüzüne baktım
Kalbin durmuş sandım, çıldıracaktım
Tıklaması, canımdan da bezgindi

Elemler içinde savrulup kalmak
Küllenmeyen korda kavrulup kalmak
Gölgenin üstüne devrilip kalmak
Candan öte sevenlere özgündü

Gecenin bir ucu sararken tanı
Anlatamam yaşadığım o anı
Bu kadar da üzmez, insan insanı
Delibal’ım sebeplere kızgındı?