Gözbebeklerimdesin Şiiri - Zafer Bozkurt 2

Gözbebeklerimdesin

Sen bir kelime değilsin,
bir hece hiç olmadın...
Sen, gözbebeklerime gizlenmiş,
her bakışta içime işleyen bir hatırasın.
Ne zaman göğe baksam,
gözlerimin tam ortasında beliriyorsun;
ne zaman içime baksam,
kalbimin kıyısında oturuyorsun sessizce.

Bir ismin var mı artık bilmiyorum.
Ama bir yerin var bende,
öyle derin, öyle yumuşak…
İçinde kırılganlıkla cesaretin el ele yürüdüğü bir yer…
Tıpkı İncesu gibi;
sessizce akan ama her kıvrımında bir hikâye saklayan
zamansız bir sevda gibi.

Gözbebeklerimdesin çünkü bakışlarım sana dönük,
çünkü dünya sensiz anlamsız.
Bir ses aradığımda,
senin suskunluğun geliyor aklıma.
Ve bilinir ki,
bazen en çok susan insanlar sever,
en çok susanlar terk edilemeyeni taşır içinde.
Sen, taşımaya razı olunan yük değil,
vazgeçilmeye kıyılamayan huzursun.

Kalpten geçmeyen dua yok ki içinde sen olmasan.
Adını anmasam da,
bir gözyaşında damla damla aktığını hissediyorum.
Ve bazen insan birini öyle çok sever ki,
o gözyaşını bile kıyamaz yere düşürmeye…
Öyle bir sevgi bu.
Gözbebeklerinde saklanan,
çünkü orada kimse incitemez.

Artık bir anı değilsin,
bir zaman da değil…
Sen, gözlerde taşınan
ve kalpte susmayan bir şarkısın.
Bir nefes gibi,
alınmazsa boğar, verilmezse eksiltir insanı.

Kim bilir, belki bu satırlar sana hiç ulaşmayacak.
Ama bil ki,
bir yerlerde bir yürek var,
gözbebeklerinde seni taşıyan,
seninle susan, seninle duaya duran.
Ve o yürek her gece sana dönerek
şunu fısıldıyor içinden:
“Sen benim gözbebeklerimdesin… ve hep öyle kalacaksın.”

(Mısra)