Gözbebeğinde kaybolan o ışık

Bir başına iken öğrendiğin, kendine sarılmayı
Bir, başkasına sarılırken unutur insan.
Halbuki küfürlerle suçlayarak yalnızlığı
Ve günleri öldürerek, tanıdığın o yabancıya
“Ben” diyebilmek için
İçinde milyon tane gülü soldurdun,
Toprağa çokça yakın, çime benzemek için.
Bir başına iken öğrendiğin her şeyi
Ve hatta öğrenmeyi,
Çoğaldıkça özledin.
Hastalığın, derdin, tasan bu işte senin.
Gözbebeğinde kaybolan o ışık,
Kendine sarılırken düşündüğün kadar, düşünmeden başkasına aşık.
Bu yüzden, bilemedin hangi elle tutacaksın.
Avuç için kendinde, parmaklarınla sarılacaksın.
Yoksa bu hüzün, bu acıya düşkünlük peşinde
Kaybolacaksın.