Kalp kristal gibidir, narin;
Kalp kırmaya hiç değer mi?
Akla gelen söylenir mi?
Düşün söyle, düşün söyle.
Bir ömür ki, çamurdayız;
Vücut kirli, ruhlar kirli…
İnsan ilginç bir yaratık;
Yarı şeytan, yarı melek…
Dünya yalan, yaşam fani;
Ömür biter, gelen gider.
Gidenlerden kalan tek şey,
Güzellikler, güzellikler.
Acılarla yanıyorum;
Derde derman arıyorum.
Göz yaşlarım yıkar beni;
Ağlıyorum, ağlıyorum.
Karanlılar içindeyim;
Ümitsizim, çaresizim.
Kalbe düşen bir nur gibi;
Aydınlansam, aydınlansam.
Kayıt Tarihi : 18.8.2007 08:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Çoğu zaman en yakınlarımızın kalbini kırar üzeriz onları.Sanırız dünyada faniyiz.Oysa dünya bir handır, gelen gider.Düşününce insan kalp kırmanın karşıdaki insanı üzmenin ne kadar gereksiz ve kötü olduğunu düşünür.Sanırım bu şiiride böyle bir psikoloji ile yazdım.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!