Göz Yaşında Yeşermek Şiiri - Hanife Öztürk

Hangi dünün sabahını hatırlasa bugünüm
Kahrı azaba bürünür körpe vucudum
Kim nerde nasıl ağlamış bilmem
Kuraklık yeşertmiş gözyaşım…
Ağlamayın bana ben bana ağlarım
Hatta gözyaşın suyundan ormanlar kurarım
Siz o ormanlarda dolaşırken bal böceği gibi
Ben en kuytu köşede kuruyan göz pınarıma ağlarım…
Aslıma bakmayım aslım gözyaşı olmuş
Yara nedir ki; yar yaram olmuş
Bir aslan kükremesi sesmidir ki
Bende kükremenin çığlığı genlerimde boğulmuş
Gül hayata nisbet, gül diyor şahlanmış ruhum
Göz kapaklarım yalan söylesede
Gözlerinin önünü bir cam buğusu kaplasada gül…
Heygidinin mücteba güneşi
Hergün açarmı sanırsın gülleri
Solmaya mecbur, kurumaya yüz tutan bir yaprak misali
Bir kitap arasında unutulmaya mahkum…
Asi derler kükreyişlerime
Hemde sessiz kükreyişlerime
Bir kurbağanın düştüğü bataklıkta çırpınışı gibi
Batmaya makkum…
Nasrettin hocanın göle maya atması gibi
Ya tutarsa’larla mahzun..
Kimlerin içinde kimsesiz eski bir moda gibi yaşamdan yoksun…
Heygidinin mücteba güneşi
Sen hep güneşi böyle parlakmı doğar sanırsın
Suyu zehir niyetine içmek yokmu sanırsın
Açgözlü kurt açlığını sende tadarken
O kaca gebeş karnını senle doyururken
Hangi kurda kalacak kadar vucud bulursun…
Ellerim bomboş
Gözlerim buğulu bir pencere
Ne ararsan işte o buğuya yazdım
Neye bakmak istersen oradan bak
Çünkü orada ben yazılıyım…

HANİFE ÖZTÜRK