Göz Yamaçlarından Kalan Şiiri - Selim Öz ...

Ellerimle kazıyorum mezarımı
cesedimi çıkartmak için
Silkelensin bu ölü toprağım
Biri görsün istiyorum
çırılçıplak kalan ruhumu
Görsün ve gözleriyle dokunsun

Boynuma dudaklarınla
kan kırmızısı bir iz yap derdim
İmtihan yüklü omuzlarıma
sadece sen dokun isterdim.
Sensizlik ağrısı olan sinir uçlarıma

Uçurumdan kalma hayallerimi al
Ve uçur rüyalarımın çayırlarında
Düş kapanlarına at
Soğusun endişelerim
Yak gecenin sönmüş yıldızlarını
Gözlerinle kimseye gülme isterdim
Sonum olurdu göz yamaçların
Düş/e düş/e öldüğüm

Kafam arada gidip gelmiyor
Böyle çok karışık
En az şehirler kadar
Tanınmaz haldeyim
Bazen bir Ağrı gibi kimsesiz
Bazen de İstanbul gibi çekilmezim

Her yazdığıma son diyorum
Son olan sadece ağzımdan
çıkan cümledeki son oluyor
Sonra tekrarlıyorum
Ve tekrar ettiğim hiç bir cümle
son olmuyor
Sonum olmasını isteğim
beni sevişin kadar

Saçlarım uzuyor
Berberler beni anlamaz
Kestiremem
parmaklarının dolaştığı saçlarımı
Sabah kalktığım da aynada
çok kısa bakıyorum yüzüme
Uzun uzun bakamıyorum
Tanı koyamıyorum bu halime
Tanımak da istemiyorum artık

Soğuk taşına dokununca
kendime gelebiliyorum azda olsa
Toprağını seviyorum usulca
Büyüyen çiçekleri de seviyorum
Senden bir hediye gibiler bana
Ben yokken yanına gelen kuşlara
su bırakmak ibadetim gibi oldu
Bak şimdi iyiyim ya hani yanında

Uzaklaşmaya başlayınca
Aklım yine sende kalacak
Oysa bir yere gittiğin yok
Niye böyle oluyor sence?
Söyleyeyim;
Sen benden gidince,
Anladım ki
Aklım öldü benden önce...

Kasım 2020