Göz ve gönül Şiiri - Burhan Güngör

Ne muntazam bir sanat gökyüzü saltanatı.
Ne erişilmez kudret insanın mucizatı.

Düşün ki sahibini kainat eserinin.
Gönül aslına dolsun o hayat kevserinin.

İdrak eyleye aklın o ömür servetini.
Görür mü vücutları ömrünün mürvetini.

Kıyamet ortasında olmaya kusru narın.
Gülistan ertesinde bitmiyor ahu zarım.

Bir nebatın zerresi vücudu var eder mi?
Gönül faslını söndüren ziyan eden keder mi?

Üslup dile zindan olur gem vurur ustasına.
Bir hal gelir gönlüne ki dil olur bestesine.

Çalkalanır ecdadımın nidaları uzvundan.
Hayvanata meyleden kul çekiliyor dizginden.

Faslına kapılmışız viran olan hayatın.
Gören gözle bakmışız o nakşına sanatın.

Ummanın kıyısına düşlerimi asmışım.
Saltanatı ne dünyanın hep peşinden koşmuşum.

Ferasetli bir manaya takılmıyor bedenim.
Kalpte müzbin bir hasret var görüyor affedenim.

Burhan GÜNGÖR