Göz Sarnıçları Şiiri - Cahit Karakoç

Bu nasıl bir membaadır, garip gözlerim,
Nemlenir ne zaman, dalıversem şu ufka.
Hece hece kızıl kan kusar tüm sözlerim,
Öznur’umu sarmışken, kumaştan yufka.

Aile, yedi dalı olan köklü çınardı bana,
Kim kopardı ki bağlarını, büküldü dizler.
Yaşlı babam, beş kardeş bir garip ana,
Yıkıldık, açıldıkça toprakta ki dehlizler.

Kapandı birden perdeler, ışıklar söndü,
Köz köz oldu sol yanım, yandıkça yandı.
Melekler, Öznur ile kol kola semah döndü,
Göz sarnıçlarımda ki durgun sular uyandı.