Göz kamaştıran boşluk

Yığsan dağlarca altını, sarsan ipeğe teni,
Kurduğun saraylar göğe uzansa kat kat.
Sanma ki kandırır ruhu, avutur o seni,
Göz kamaştırsa da dışı, içi bomboş şatafat.

Duvarlar mermer olsa da, ruhun üşür içinde,
Her köşesi zenginlikle ışıldasa nafile.
Bir açlık kemirir durur en derin biçimde,
O parıltı örtemez ki vicdandaki çile.

Adalet bir güneştir ki, girmez o saraya,
Kapısı hakka kapalı, zulme açıksa eğer.
Altın tartan terazi değil, ruh bakar yaraya,
Vicdanın sessiz çığlığı her servetten değer.

Hak, kırılmaz bir kılıçtır, pas tutmaz, eğilmez,
Ne satın alınır parayla, ne de korkar güçten.
Ahlak, o sağlam temeldir, kolay devrilmez,
Mal mülk bir gün toz olur da, o baki kalır içten.

Sanırsın ki güç sendedir, her şey emrindedir,
Oysa esiri olmuşsun paranın, pulun, hırsın.
Gerçek zenginlik dediğin, temiz bir yürektedir,
Ahlakla yoğrulmuşsa ruh, işte o zaman varsın!

Ne kadar yüksek kurarsan saltanat köşkünü,
Ne kadar çok biriktirsen, yığsan da yan yana,
Bir lokma helal aş doyurur gönül köşkünü,
Ahlakın ışığı yetmez mi huzurlu insana?

Bırak altınlar yığılsın, mücevher parlasın,
Onlar ruhun çölünde bir seraptan ibaret.
Adaletle, hakla, ahlakla ruhun çağlasın,
İşte en büyük zenginlik, işte gerçek servet.