Göz ile Gönül Şiiri - Fatih Babalık 2

Gözler gönüle dert yanıp sordu:
Şu hayatta bir kere de olsa,
Görmek mümkün olmaz mı o meleği?
Gönül ah çekti durdu:
Sorma bana ey güzel fani,
Ben ne zamandır bekleyişlere katmışım,
Mümkün olmadığını bile bile o meleği.
Gözler yaş akıttı yine sordu:
Senden yakın kim bana var ola?
Yardım et, aşkımız hürmetine,
Ölmeden bir kere de olsa,
Kavuşmak mümkün olmaz mı o meleğe?
Gönül yandı tutuştu:
Sorma bana olma mani,
Beni bana bırak.
Derdimiz aynı ancak çare arama bende.
Sen acıdan yaş dökersin,
Ben ise yanar dururum.
Ancak ben çaresizliğe,
Senden kat kat fazla kavuşmuşum.
Sen belki o meleği görür,
Biraz olsun durulursun.
Oysa ben, karşılıksız yanmışım.
Ne alevim diner bu hayatta,
Ne de umut beklenebilir öteki tarafta.
Ama ömür boyu arkadaş oluruz yine.
Sen yaş akıtırsın gönlüme,
Ben daha da yanar, kor olurum;
O beklenen meleğe.