Göz Görmeyince Şiiri - Hacı İbrahim Sağır

GÖZ GÖRMEYİNCE

Durdurdu biraz Kehte arabasını,
Doldurdu köyünün seyri gözünü,
Başı döndü soldurdu benzini,
Katlanırmış gönül göz görmeyince.

Athöyüğünde asıldı firene birden,
Sanki kendiydi at arabasını süren,
Hayalinde dört nala doludizgin giden,
Unutulurmuş demek göz görmeyince.

Olur muydu Aptal pınarında durmasa,
Birgün geçmezdi ki havta tummasa,
Arkadaşlarıyla hergün burda yunmasa,
Oluyormuş demek göz görmeyince.

Kağnı yolağında durdu dolmuş gibi,
Ah çekti derinden içi yanmış gibi,
Kimseler yok ocağı sönmüş gibi,
Yanmıyormuş yürek göz görmeyince.

Bıraktı evinin önüne arabasın,
Açtı kitlenmiş kapsalığın kapısın,
Dinledi yok kimse, burada ne yapsın,
Sızlamıyormuş yürek göz görmeyince.

Dökülmüş ağaçların dibine kayısı,
Otlar dolmuş anasının gözdesi,
Issız kalmış evi, yok kimi kimsesi,
Sızlamıyormuş yürek göz görmeyince.

Kimi sulamaya gelirdi eşeğin,
Gelinler yıkardı yünün döşeğin,
Kurur muydu Kötü pınar eşiğin,
Yanmıyormuş yürek göz görmeyince.

Mezarlığa vardı ottan geçilmez,
Babası nerede yatar, taşı bulunmaz,
Çare yok geleceğiz buraya, kaçılmaz,
Bilmiyormuş gönül göz görmeyince.

İbrahimim atam doğru söylemiş,
Katlanırmış gönül göz görmeyince.
Hak gönül gözün açık eylemiş,
Görmezmiş gönül kul istemeyince.

Hacı İbrahim SAĞIR
Temmuz 2009