Göz Destanı Şiiri - Serdar Akkoç

Yüzyıllardır âşıklar gözlerini yazdılar,
Benimse mezarımı, gözlerine kazdılar!

Mıh dendi gözlerine, kabir dendi, ay dendi,
Sürmenin dövecinde, benim ruhum çiğnendi.

Kaşların gül dalıdır, yaprağı sararmasın,
Kırpma o gözlerini, kâinat kararmasın.

Kirpiğin ulak mıdır, beni sana anlatır,
Gözlerinin ışığı Kudüs'ü aydınlatır.

Yüce Tanrı ömrümü gözlerine mi kurdu?
Görseydi gözlerini Mecnunlar kör olurdu!

Sultan Fatih olaydım kuşatırdım tenini,
İstanbul'a değişmem kirpiğinin telini.

İsa gibi garibim, gözlerine muhtacım,
Süleyman'dan zenginim, gözlerin kral tacım.

Kaşların mahkemeyse bakışın ifademdir,
Gözyaşın abdest suyum, gözlerin seccademdir.

Hak verdim katillere, neden katil oldular,
Gözlerine gafletle bakanları vurdular.

Gözlerinsiz her anım cinayete gebedir,
Gözyaşının damlası katliam sebebidir.

Göz çanağın rahlemdir, hatimine dursunlar,
Ölürsem cesedimi çapağına sarsınlar.

Gözlerin fincan dibi, bakışı kırk yıl hatır,
Gözbebeklerin bana, Kâbe'mi hatırlatır.

Gözlerinin bebeği tespihimin taşıdır,
Tabutumun örtüsü, mezarımın başıdır.

Gözlerinin rengini yeşile boyamışlar,
Kirpiğinden namluyu alnıma dayamışlar.

Cinayet ikliminde göz kırpışın borandır,
Gözlerin Kızıl Elma, göz kırpışın Turan'dır.

Bir testi olsa gözün, onda sunulsa ölüm,
Ben eceli şerbetçe, içenlerdenim gülüm.

ve çalındı kapılar, ölüm başıma durdu,
Azrail'e ne gerek, beni gözlerin vurdu.