Göz Bebeklerindeki Bebek Şiiri - Utku Özbay

GÖZ BEBEKLERİNDEKİ BEBEK

Saçların, hamur kokardı her zaman
Ellerinden bulaşmıştı, her bir teline hamurlar…
Ve gözlerin dalmıştı içleri sulanana kadar
Elinde, evine götürdüğün, emeklerinle yoğurduğun;
Alın terinle karıştırdığın…
Yıllarınla lezzet kattığın
Ekmek vardı.
Burunlara dolmuştu o mis gibi, taze kokusu…
Yüzünde, bir kere daha Utku’ya ulaşmanın verdiği…
Derin mutluluk...
Bir gevşeme…
Uzun süreli bir sükûnet
Ardından…

Gözlerinden, bir hayat düşüyor
Akıyor peşi sıra bir yıllar treni
Titreyen dudaklarında…
Buz tutmuş ellerinde...
Ekmeğin sıcaklığı unutulmuş…

Daha, çok başındayız der gibi hayatın…
Şükrediyorsun Allah’a ve bir yerlerde…
Umulmadık bir güneş…
Beklenmedik bir zamanda…
Lahza’nın da lahzasında..
Gülümsüyor ya sana…

İşte tam, işte tam o anda
Tekrar geliyorsun sanki dünyaya
Yaşananlar unutulmuş…
Yılların açtığı hamur
Alın teri, mutluluklar bir anda…
Bir sevinç patlamasıyla dağılıyor…

Sonra, sonra da…
Bir kere daha gelmenin verdiği hazla
Şükrediyorsun yaratana ve…
Ellerinde, minicik avuçlar
Gözleri kapanık…
Sadece, sesi var belli belirsiz
Sonra…
Terli alnından…
Birkaç yüz sene geriye, çıplak boynuna akıyor…
Ve ardından sarılıyorsun bu hiçbir şeyden habersiz
Masum, günahsız, minik yaratığa…
Ta ki… Sonsuzluk bitip de şeytan, çaresiz kalıncaya dek
Elleri ellerinde göz bebeklerinde yaşayan bir “bebek”
Birlikte… Sonsuzluğa dokunuyorsunuz…