Göz Bebeğim Şiiri - Mustafa Kaynak 2

Kalakaldım karanlığın ortasında.
Çırpınıyorum, feryadımı duyan yok.
Hangi tarafa dönsem zifiri karanlık.
Kayboldum kendimden.
Ne bir ışık, ne bir ses var.
Arkamda bir soranım bile yok.

Her bahar seni bekliyorum.
Kaç bahar geçti.
İnan mevsimleri sayamadım.
Ağarlaşan saçlarım,
Yorgun bedenim,
Sana bir fikir veriyordur.

Bu yaz gelirsin diye,
Hâlâ bir umut var içimde.
Bir kez ellerini uzatıp,
Beni karanlıktan çekip alır mısın?
Koskoca dünyada yapayalnızım.

Senden sonra çok mevsimler geçti.
Çok yağmurlar yağdı.
İçimde kopan fırtınalar,
Beni dört bir yana savurdu.
Uçsuz bucaksız bir denizde,
Sürüklenip gidiyorum.

Ah benim göz bebeğim!
Bir kez ellerini uzatıp,
Kalbimin sesini dinleseydin,
Gözlerimdeki aşkı okuyup,
Nefesinle bana hayat verseydin.
Senden çok şey mi istiyorum?

Rüzgârla yüzüme esen kokunu,
Kulaklarımda yankılanan sesini,
Gözlerindeki ışıltıyı çok özledim.
Kırk yıl daha beklemek için,
Bir ömür kalmadı.
Bu aşk seninle başladı.
Seninle bitsin istiyorum.