Göz Bebeğim Şiiri - Bilal Karaman

Karanfiller açınca göklere bakar…
Bir damla aşk için,
Ateş demiri eritir
Bulut toprağa ağlar…

Yaralı kuşlar göçe kalkmaz
Turnalar çift uçar…

De bana narçiçeğim…

Nergisler niye kuytu yerlerde boy salar,
İstasyon serçeleri niçin karaya çalar…

Ah, o gemiler…
Düşlerimi götürenler yol aldıkça
Martıların çığlığı gözden kaybolur…
Güneş eğilir,
Gökyüzünü ahu alır…
Neden,
Neden Yakup un feryadı akılda kalır

Sus pus değil benim rüzgârlarım
Âdemle Havadan da,
Daha fazla yasaklı değilim

Umutlarım avuçlarımda da değil
İçerim volkan,
Ferli yüreğim…

Yeşerttiğim bozkırlara
Çıngıraklar saldırıyorken
Ak güvercin, mecbur değil iğreti dallara…
Kanat çırpar,
Senli sığ ufuklara…

Çingene karanlığı yamaçları gasp ederken
Dağlar öksüzleşir

Erguvan kokulu sokaklarda
Akşamlar asi olur,
Zifiri geceler sallanır sarhoş dudaklarında

Mahremlere darağacı kurulur
Karanlık çıkmazlarda.

Lambalar kızıl erik nefesli
Kaldırımlar puşt gülüşlüdür

Sızıyorken hayalinle,
Aşkına sığınışıma
Yolları açılır
Beynimin damarlarında…

Kuş tüyü yataklar rahatlatmaz
Yarensiz düşlerimi

Kör yarasanın deldiği rüyalarıma inat
Her şafak bereketli başaktır
Her açan gülün bir hikâyesi
Her çiçeğin sabırla sevgiyi büyütüşü vardır…

Duy işte, duy…
Ölüler…
Yaşayan milyonlarca ölüler
Sevemediğine pişmandır…

Göz bebeğim…
Sen hiç üşümedin mi?
Sen hiç üşümedin mi gözbebeğim…

Bahar susuzluğum
Çat ayazlarda kırılıyorken,
Hiç için çizilmedi mi?

Yalnızlığım,
Kalbinin köşesinde
Çarmıha gerilmez mi?

Peygamber çizgisi,
Alıp götürmez mi seni
Meryem in yakarışlarına

Yunus varmadı mı balığın karnında aşka

Dilimdeki ılık nefes,
Bir şeyleri, hatırlatmıyor mu sana
Geri dön, hadi
Aç kollarını
Allah aşkına