Göz aşinalığı... Şiiri - Mehmet Tunçer

Dur konuşalım az biraz
Korkma nasıl olsa mahalleli ayıplamaz.
Zaten kaç kişi kaldı ki bizi tanıyan,
Bir Hatice abla
Birde kocası uzun Şaban.
Ahmet amcada var ama….
….sorma on yıl oldu gözleri görmeyeli.
Epeyce çökmüş olsanda
Benim diyen vakurluğun hala durur üzerinde.
Gözlüğün numaralı
Saçların boyalı
Beni gördüğünde,
Yüzün kızarmasa
Gözlerin gülümsemese
Birde dudaklarını dişlemesen
Seni tanıyamazdım inan …
Oldu değimli bir yirmi yıl görüşmeyeli.
Bak, şu sokağa bakan
Balkonlu ikinci kat benim evim.
Balkonda kızgın, kızgın bakan hanım
Benim can yoldaşım…
Gittiğin günün akşamı
Hastane kantininde tanıştık..
Ben ağlamaklıydım o ise ağlıyordu.
Sen, beni bırakmıştın
Onu da babası …
Benim, babası için üzüldüğümü sanıyordu….
…..Oysa babasını tanımazdım…
İki ay sonra bankada karşılaştık
Öyle başladı
Böyle bitti…
Bak el sallıyorum
Sende bir merhaba de.
Liseden sınıf arkadaşıyız nasıl olsa…
Gittiğin günden beri
Ne hayallerimde oldun
Nede düşlerimde.
Ne özledim seni
Nede adın geçtiğinde titredi yüreğim.
O günlerden
Yani senden bana kalan
Bir göz aşinalığıdır...