Karanlığın ürpertisinde nefessiz kalırsa aşkla yaşama kalbin.
Bir yansıma doğar gözlerine bakışın olana dek.
Ve süzülür kalbin görüşüne.
Anı yaşar insan ansızın.
Zamandanda yalnızdır insan.
Zamanı gözleriyle tutanları,
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta