Görünmez Çocuklar Şiiri - Nail Oruç

Çamurdan arabalar yapan
Bir köy çocuğu değilim.
Uçurtmasını sadece resimlerinde uçurabilen
Bir şehir çocuğu da

Ben bir sokak çocuğuyum
Kaplumbağa misali, sırtında eviyle,
Dolaşırım sokaklarda uyuşmuş gözlerle
Binlerce çift göz bakıp görmese de.

Bir kaldırımlar tanır beni, bir de köpekler
Köprüaltları bile açmaz oldu sinesini,korkusundan.
Oysa ben bir çocuktum;
Hani o babasının oğlu, annesinin prensesi bir çocuk.

Şimdi bir tren istasyonundayım,
Kim bilir yarın nerede.
Ve ben ne zaman gelsem tren istasyonlarına,
Ağlamaklı bir hal kaplar beni.
Sesim çatallaşıverir öksürükle karışık.
Ayrılıklar ve vuslatlar koyun koyunadır çünkü
Benimse ne kavuşmak için bir bekleyenim,
Ne de üşüdüğümde geceleri, bir sarılanım var.