Görünmeyen bir el sallıyor hayatı

Görünmeyen bir el sallıyor hayatı…

Gökyüzü karanlık buluta yaslanmış,
Ağlıyor gündüz vakti, kara çarşaf giymiş ruhu,
Ağaçlar ağıt yakıyor uğultularda, sallanarak rüzgâra inat,
Gözyaşları sel oluyor göğü dolduruyor akarken…

Sanki ölen bir canın ardından yakarış gibi
Ruhun gökyüzünde bir boşlukta savruluşu
Bedenin haykırışı yaslandığı nefese
Yüreğin çarpışındaki kasvet gibi bunaltan…

Dinmeyen bir sesleniş ağaç dallarının sallanışında
Vurgun hayatlara giden can gibi bir dokunuş
Soluğun adımları gibi hayata süzülen
Yok, oluşun varlığında bir bekleyiş sessizce

Gölgelerin oyunu gibi belli belirsiz
Saklanan bir ömür çıkıyor süzülerek göğe
Sanki beklediği an gelmiş vuruyor kapıya
Açıldığında görünmeyen bir el sallıyor hayatı…

Oktay ÇEKAL
18.04.2012-14.40