Görünen Köy Şiiri - Leylanur Yücel

Hani nerde o gülen gözler
Hani nerede kahkaha atan bedenler
Neden bankın yanı boş
Neden kimse gelmiyor elinde bir fincan kahveyle
Koca evrende tek olmak haksızlık değil mi?
Bacaklarımın dermansızlığı yüreğimde şimdi
Taşıyor bardaktan su sicim gibi
Ve ardından şıp şıp su sesleri
Yıllar süren bir ıstırap sanki
Ama gelmiyor kimse kapatmaya
Tıpkı gözümden yaşların artık gelmeyişi gibi
Bana umutlu olmalısın diyor hep birileri
Ama baktığım gözler gülmüyor ki...
Alışmalıyız ruhum, bu yalnızlık diyarına
Bir sen bir de ihtiyar ben
Hadi içelim bir demli çay daha
Yakıp geçsin içimizi
Farzet ki unutturur yalnızlığımızı
Bir kitap alırız ardından,
Okuruz mutlu insanları.
Ve de yazarız, yalnız insanları
İçeriz sonra bir bardak daha
Acımıştır artık tadı
Fakat yenilemeye takat, ne bende ne de sende...
Gerçi misafir beklemiyorum zahiride
Varsın acı olsun bugün de...

Vesselam