Görünemez Oldu Yüzlerin

Okurken dizelerini ağladım.
Islandı yol yol tarandı, gözyaşımla saçların.
Süzüldü ak gerdanından,
Buğulandı gözbebeklerimin camı,
Sileceklerim bozuk,
Görünemez oldu yüzlerin...

Depreşti, coştu, duygular kudurdu,
Taştı çırpınışları, tavana vurdu,
Beklemekteyim bıraktığın yerde,
Donmuş görüntü gibiyim,
Yolunu beklemekte gözlerim...

Yüreğim burkuldu, okurken dizelerini,
Toplayıp dağınık hüzünlerini,
Bir kadehte içtim. Fondip...
Yaşarken içimdeki bakiyeleri,
Dolu, dolu ağladım.
Buğulu gözlerimde
Görünemez oldu yüzlerin...

Yitik görünemezliğin; körlüğümden,
Daha da güzelsin ilk gördüğümden.
Bir katre dahi eksilmedi mah cemalinden,
Kulak kaydında kaldı sözlerin...

Yakınmadan asla, körlüğüme sevindim.
İlk görüntülerin ki O ayı bedirim,
Gönül ekranıma yansıyan kaydın
Öylece dona kaldı.
Galiba ekran dondu...
Değişmedi bende, bir nebze,
Ne yıldız düşürttüm saçlarına,
Ne de yüzüne çizgi...
Sevgiyi mikapla kaplattım
Öyle de kalakaldı, özlerim...
Uluca bir çınarsın benlikte,
Büyüyüp dal dal salan,
Senlikte yitirilmiş benliğim,
Mutluyum hayalinle bile,
Geçen günlerimi saymadım ömürden.
Kat kat edip senliğinde derledim,
Karekök' ledim, çıkardım, çarptım.
Ulu Çinarımın köküne gözyaşlarımı akıtıp!,
Can suyu Sulamaktayım...

Girişinde duruyorsun gönül parkımın,
Silme, buharını gözlerimin,
Dağılmasın buğuları,
Öylece kal sen,
Benliğim de seninle...
Senliğin sende kalsın,
Varsın öleyim ben vakti gelende
Çınarımın dibinde...
Şiirinde olayım,
Şiirinde kalayım,
Sen öylece kal emi...
Altınoluk 12.03.2020