Görmezler Şehri Şiiri - Yasin Gürbüz

Hüzünlü bir sabahın kapısından girdi,soluk ve kederli.
Derdi dağlardan büyük, soluk alamadı bir an o denli.
Üstünde eski bir parka, elinde yarım bir sigara, düşünüyor belli,
‘’Almıyor beni, gidemiyorum’’ diyor, kısık sesli

İstemiyor, susuyor,sevdiklerine küsüyor,
Sahipsiz sokakların kaldırımında bu gecede diz çöküyor,
Sessizlik arkadaşı,fısıltıdan ürküyor,
‘’Bir sevdiğim var, kavuşamadık beni orda bekliyor’’.

Gözünü açtığında çağırır alacakaranlık yorgun bedenini,
‘’Ben ödeyemem ne yapsam da bunun bedelini’’,
‘’Böyle yazmış güzel rabbim benim kaderimi’’
Cebinde bir kağıt üstünde bir kelime sonra kırmış kalemini.

Küçük bir barakanın önünde ağlıyor,hıçkırarak,
‘’Özlüyorum’’ diyor, ıslak bakışlarıyla gözlerimin içene bakarak,
Bir resim titrek elleriyle üzerini okşayarak,
Teselli ediyor kendini çaresizce göğsüne bastırarak.

Der ki;
Bir meçhul figan eyler bilirim ki gülündendir,
Zemheri bir günde dostum allah hep seninledir,
Bedenler değilse de ruhlar hep beraberdir,
Bu bir nasihat değil, ne gelirse içimdendir.