Müziği zambakların ruhumda esiyor,
Gökyüzünün mavisi nefesimi kesiyor,
Hayatın amacını hayat bile bilmiyor,
Kahrolası bu ömrüm söyle neden bitmiyor?
Yaşıyorum amaçsızca, bilincimi ruh sanıp,
Çekmecende vazoyum ben, gökyüzünde pulsarım,
Anlatacak gibi değil, dokunursan ağlarım,
Saçlarımın karları deviriyor dağları.
Yazıyor satır satır defterime gözlerim,
Yaşarken ölümü, ölsem hayatı özlerim,
Çünkü insan böyledir, unutmayın, öğrenin,
Ben kendimi bir çift gözde bile böyle derin görmedim.
Kayıt Tarihi : 13.12.2024 13:33:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!