Görmeden Sevdiğim Aşk Şiiri - Mehmet Bildir

Görmeden Sevdiğim Aşk

Bir gün…
Hiç hesapta yokken
Bazı insanların sayesinde
Gözüm, bir aşka değdi.
Ne ellerini tuttum
Ne seslerini duydum
Ama içimde bir yer sarsıldı
Sanki ruhumun en ücra köşesi
Onlara sessizce eğildi.

Onları tanımadım.
Yüzlerini bilmiyorum,
Belki bir ömür de bilmeyeceğim.
Ama o gün
Birbirine yaslanmış o iki kalp
Benim içimde
Bir dağ gibi yükseldi.

Biri,
Sözlerini insanların en sessiz acılarına seriyor
Her harf,
Bir yalnızlığın içinden kopup
Bir başka yalnızlığa yol buluyor.
Öyle suskun, öyle tok, öyle gerçek.
Kaleminden değil
Yüreğinden dökülüyor cümleler.
Ve insan
Kendi ağrısıyla bile yüzleşmeye cesaret edemediği anda
Onun kelimelerinde
Kendi haykırışını buluyor.

Diğeri,
Sevdiği kadına bakarak okuyor şiiri.
Ama aslında
Kadının gözlerinde yaşıyor tüm dizeler.
Gözlerinden hiç ayırmadan
Sanki tek bir mısra gibi
Kadının bakışlarına yazıyor kendini.
Onlar konuşmuyor…
Kalpleri konuşuyor,
Ve ben ilk kez susarak bir aşkı dinledim.

Yağmur yağdı sonra.
Ama bu sefer ıslatmak için değil
Kutlamak için.
Gökyüzü onların adına ağladı.
Bulutlar sessizce eğildi
Bu aşka secde eder gibi.

Ben,
O âna sadece tanık olmadım.
İçimde bir şey değişti.
Sanki hayat boyu cevabını aradığım
“Gerçek aşk nasıl olur?”
sorusunu,
Onlara bakarken duymadan yanıtladım.

İkisi de bilmiyor
Ben oradaydım.
Görünmeden.
Kalplerine dokunmadan.
Sadece hissederek…
Ve içimde koca bir sızı bırakarak
Geçip gittim.

O günden beri
Bir soru asılı kaldı içimde:
Acaba onlar da biliyor mu
Ne kadar az kişinin
Bu denli saf bir aşka tanıklık ettiğini?
Acaba onlar da farkında mı
Sevginin bu kadar yakıştığı
İki yürek olduklarını?

Bir ömür geçer,
Ve nice şairler gelir,
Nice sözler yazılır
Ama ben biliyorum:
Kimse onların aşkını
Kaleme alamaz.

Çünkü o aşk,
Ne bir yazıya sığar
Ne bir kâğıda iz bırakır
O aşk,
İlk insanın göğsünden kopup
İlk ateşe üflenmiş bir duadır.

Ne bir öyküdür,
Başlangıcı ve sonu olan
O, çağların unuttuğu
Bir efsanenin içimize gömülmüş sırrıdır.

Masal da değildir,
Çünkü masalların sonunda uyanılır
Ama bu aşk,
Uyandığında bile
Gerçeğin bile kabullenemediği
Bir çığlıktır;
Sessizliğe gizlenmiş
Bir Tanrı soluğu,
İki kalbin aynı anda atan
Kutsal izidir.

Ve işte o gün,
İki insanın birbirine bu kadar ait olduğunu görmeden
Hissettim…
Onlar için yazılmıştı dünya.
Gerisi yalnızca
Tanınmamış figüranlardı.

Ben bir tanığıydım…
Onlar, birbirine yazılmış
İki efsaneydi.

Ve hayat bana ilk defa şunu fısıldadı:
"Herkes sever...
Ama bazı aşklar,
Görünmeden bile
Bir ömrün en güzel şiirine dönüşür."

Mehmet Bildir
10.07.2025