Görmeden Şiiri - Nazım Burak Özdemir

Görmeden nasıl sever ki insan..
Oluyormuş işte.
Belki bir resme bakarak,
Belki bir mesajla,
Belkide bir telefon konuşması..

Ama sana çok özel geliyordur ya hani,
O sıcak sesiyle seninle kurduğu samimi iletişim
Sanki her gün görüyormuş gibi..
Sanki her gün yanındaymış ve vakit geçiriyor muşsun gibi..
Sana çok anlamlı ve özel geliyordur.
Kendi kalbinle ona uzaktan çok özel bir bağ kurmuşsun
gibi..

Ama bir şeyi unutuyorsun.
Belkide bu hissi o senin için hissetmiyor.
Belki hala unutamadığı biri var.
Belki yeni biri var. Bilemezsin.

Şimdi bunları duyunca için buruldu demi?
Düşünemedin bunları, kendi kendine hayaller kurdun.
O kurduğun hayaller birden yıkıldı öyle değil mi?
Nefes alışın değişti. Çaresiz hissettin.
Alt tarafı bir kaç olasılık,
Canını ne kadar da acıttı öyle değil mi?

Böyle sanki nefes alamıyorsun,
İçin içine sığmıyor. O kalbin nasıl titriyor, nasıl farklı atıyor.
Sanki içinde depremler oluyor, volkanlar patlıyor.
Canın yanıyor. Evet acıyor, hem de çok acıyor.
Bitti diyorsun, daha başlamadan bitti her şey.

Gideceksin, umudun bitmiş, çekileceksin bir kenara..
Ağlayacaksın, hemde çok ağlayacaksın.
O acıyı çıkartmak için
Bağırmak isteyeceksin, hemde avazın çıktığı kadar.
O olasılıkların olduğunu düşünmek bile seni bu hale getirdi.
Peki o olasılıklardan biri ya gerçekse...

Dur! Umutsuzlanma hemen.
Belki aklında olan sensindir.
Kim bilir, belki de o da hissediyordur.
Hayalinde yaşadığın bir düş gibi...