Günlerden bir gün, dünyalardan birinde, insanların birbirini sevmediği , insanların birbirine güvenemediği bir gezegende ruhunu öfkesiyle besleyen bir adam yaşarmış . Bir deri bir kemikmiş vücudu . Kalbi , Kâbilden beter atarmış . Ceplerinde maskeler taşırmış hiç durmadan ve her gün bir tanesini yüzüne takarmış . Bazen birden fazla maske taktığı günlerde olurmuş . Bazen , bazenin fazlası zararmış ..
Bu adam , ağlarken gülermiş bazı zamanlar . . Lakin hiç fazla gülmekten ağlamamış .Her ne kadar bir işe yaramadığını düşünsede elinde bir şans parası taşır, onu hiç yanından ayırmazmış . Günlerden bir gün hiç beklemediği bir şekilde , dört bir tarafı gri ile çevrili olan bir şehirde ,elinde yine o şans parasıyla gezerken bir kadınla tanışmış . Kadın , parmak uçlarında yürüyor , handesiyle şiirler saçıyormuş etrafa . Adam , titreyen elleriyle ona şiirler yazıyor , bu güzelliğin karşısında maskesizmiş adeta . Kadın hiç anlatmıyormuş kendini . Adam ise onun o ürkek bakan gözlerini yüzyıllardır tanıyormuş galiba ..
O adam bendim ağustos güzeli .
Söylesene müzeyyen
Gülüşün kaç gece eder
Bu gece kadehlerce şiir içsem
Görür müyüm seni yeniden
Bilemem müzeyyen
Gel , bu gece hiç bilmedigimiz bir şehre gidelim seninle
dünyanın gürültüsünden uzakta
dolaşalım el ele
Kuşlar gökyüzünün rengini bilmeden uçarlar
Haksızlık değil mi ?
Yalnızca içlerinden bir tanesi bilir maviyi
ve seyredebilir onun o eşsiz güzelliğini
Şimdi hatırladın mı güzelim
İki ağustos iki bin yirmi bir
Günlerden pazartesi
Ben bir garip Görkemim
Şiirlerim kalbimin parmak izleri
Ey aşk sokağı sakinleri !
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!