Evlatlarımız bizim en değerli varlıklarımızdır. Onları koruyup kollamak, beslemek ve yetiştirip, büyütmek, hayata hazırlamak en önemli görevidir annelerin ve babaların.
Ama hepsi bu kadar…
Daha fazlasına karışmaya kalkışmak onların bireysel hak ve özgürlüklerinin alanına tecavüz etmek olur ki bu da onlara yapılacak en büyük haksızlık ve bekli de kötülük olur.
Zaten bir süre sonra görülecektir ki bu da beyhude bir çabadır. Memleketimizde çocukları üzerinden bir dizi beklenti içine girmesi, ebeveynlerin iflah olmaz bir hastalığıdır.
Ve ne yazık ki ataerkil yapılanmanın en önemli zaafıdır bu durum. Düzeltilmesi ise elbette hiç kolay değildir. Zaten bu yazının da konusu bu değildir.
Bu sözlerden “Zamanı geldiğinde bırakalım gitsinler ve ne halleri varsa görsünler,” düşüncesi çıkartılmamalıdır.
Elbette geleneksel dayanışma ruhu korunmalıdır, danışma, fikir sorma, anlayıp dinleme gibi olmazsa olmaz bir takım toplumumuza özgü alışkanlıklar yok edilmemelidir ama karar aşamasına gelindiğinde önerilerin, uyarıların ötesine giderek müdahaleci yaklaşımlardan da olabildiğince kaçınılmalı onları kararlarında özgür bırakmak gerekir.
Ana babaya düşen, yavrusunu koruyup kollamak onu hayata hazırlamak, günü geldiğinde de ne yana uçacağının kararını yavrusunun vermesine zemin hazırlamaktır.
Böylesi herkes için en iyi çözümdür. Bundan daha fazlası her iki tarafın boşuna üzülmesine ve mutsuz olmasına sebep olur.
Huzurun ve mutluluğun olmadığı yere bedbinlik, bana necilik, vurdumduymazlık hâkim olur. Bu kavramların kol gezdiği toplumlar ise mutlu toplumlar değillerdir.
Kişinin belki de kendisine ve geleceği olan çocuklarına yapacağı en büyük iyilik, onları kararlarında özgür davranmaya teşvik etmektir.
Çünkü kararlarını özgür iradeleriyle verebilmiş bireylerin oluşturduğu toplumlar çok daha hızlı gelişip olgunlaşır ve her anlamda yüksek refah düzeyine ulaşırlar.
Evet, kişi evladını gerçekten seviyorsa kendi kişisel çıkarına feda etmemelidir onu. Onu ve kendisini ve dahi geleceğini…
Kayıt Tarihi : 13.3.2010 12:01:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu düşünceye karşı çıkıp tam tersini söyleyenle de olabilir. Tabi ki bu itirazlara saygı göstermek demokratik olgunluğun gereğidir.
TÜM YORUMLAR (1)