Uzaya ekilmiş sevgi gözleri,
Sonsuzca bize bakıyorlardı ışıl, ışıl;
Bir gönül adamı, bir tanıdık yüz,
Bir erdemli dost arıyorlardı besbelli...
Onlar ki,
Issız karanlığın nur katreleri,
Saman yolumuzun kervan kıranları,
Ozan yanımızın sitâreleri...
Herbirini,
Geçmiş zaman kipiyle görmekteyiz,
Bilinen târihimizden daha da eski;
Nice budunların simgesi,
Nice umutların cezbesi,
Nice yazgıların şifresi,
Dingin duygularla yüklü izleri;
Öylesine değişmekteki, herşey
Merak etmekteyim doğrusu
Dost canlısı kalmış mıdır özleri? ..!
Tutunup çıksak ışık ipleriyle,
Yerli yerince bulur muyuz herbirini? ..
Haydi bulduk diyelim, oralarda da,
Savaş yetimi çocuklar,
Tenser kadınlar,
Aç bilaç emekliler,
Ülküsüz gençler,
Karşımıza çıkarsa,
Ne deriz Dünyâ'mıza? ..!
Ne deriz,
Korkuyu bekleyen dağlara? ..!
Ve yine de sığınır mıyız acaba,
Sömürdükçe soğuran,
'Karadelik'ten beter
O bencil kimyâmıza? ..!
YUSUF BİLGE
Yusuf BilgeKayıt Tarihi : 19.11.2008 19:54:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!