Gören Göz Şiiri - Ahmet Tulganer

Göz deyip geçmemeli insan.
Biz değiliz,
Gözdür gören dünyayı.
Göz vücut denilen, sarayın
Dışa açılan penceresi.

Her uyandığımızda sabah,
Aralarız yavaşça perdeyi.
Her doğan yeni günle.
Sıcak bir umut dolar içimize.

Gerçekten göz müdür?
Gören objeyi, gönül mü?
Göz müdür sevilen?
Ruh mu?

Gözler hep aynı gibidir.
Fark renginde mi?
Bakan mı önemli, taşıyan mı?
Göz bir kirpiği taşıyamazken.
Taşıyabilmek kolay mıdır gözü?

İnsan mıdır taşıyan gözü?
Yoksa göz müdür, taşıyan insanı?