Göremiyorum. Şiiri - Efe Başhoruz

Göremiyorum; öyle karanlık ki ardım, arkam.
Çizilemeyen kaderimin son evresinde gibiyim.
Bugüne kadar ne ile var oldum, bunca sis ile doldum.
Bu denli süren işkence, yetmez mi artık?
Yaşadım bu on yedi yıl, bitmez mi artık?
...
Ölüden ne farkım var ki şimdi?
Doğdum da ölmedim sanki,
Sanki yaşıyorum, öyle yaşıyorum ki
Görülmüyor perdesi sıkıntılarımın.
Sahnede diriliyor, yine gömülüyorum sanki.

Olmaz, gayrı içemem on sekize dek, sözüm var.
Gerçi, hareket etmeye sanki gücüm var.
Dayanamıyor ellerim, kırılıp düşüyor başıma.
Baş da dönmüyor, nece dünyâlık ağrım var.

Elim kaleme gidemez oldu artık, tanıyamıyorum.
Aynadaki bu pespâye surat, gitsin istiyorum.
Bir tanıdık daha çıkarsa, yerlensin istiyorum.

Anam, atam, tüm dost meclisim, beni bırakın.
Ölü bedenime maske takıp da sunmayın.

Zîrâ gülemezler açsalar maskeyi, görseler adsız efe'yi.