Göremez Olduk Şiiri - Zeynel Abidin Yücel

Bunca yıl yaşadım kendi halimde,
Arayıp kendimiz bulamaz olduk,
Çile çekip hor görüldük bir zaman,
Sırtıma bir urba giyemez olduk.

Felek kemendini taktı boynuma,
İtile kakıla vardım yurduma,
Kimi zorda görsem koştum yardıma,
Akan suyu gördüm içemez olduk.

Kimisi tilkidir kimisi yılan,
Sözünde doğru yok hep yalan dolan,
İçi fesat kokar hep falan filan,
Yaptığın yüzüne vuramaz olduk.

Bilen bilir ancak ondaki hırsı,
Elin malıyla yapardı forsu,
Elbet alacaksın mevladan dersi,
Çektiklerim bundan diyemez olduk.

Gide gide arşınladı yolları,
Yorgunluktan bükülmüştü belleri,
Hep nasırlı ayakları elleri,
Doğru yolumuza gidemez olduk.

Ne satılsa baktık hemen alan var,
Toprak için türlü türlü plan var,
Çoğu yerde açık açık talan var,
Parasız mezara giremez olduk.

Ne oldu bizlere tutuldu dizler,
Toprağa karıştı mah cemal yüzler,
Bizlere gülüyor nice yüzsüzler,
Haklıyı haksızı seçemez olduk.

Dünya baki değil kurtuluş yakın,
Hiç düşünme faydası yok merakın,
Öyle tokadı var yüce Allah’ın,
Günahı sevabı bilemez olduk.

Al yeşil bayraktır bizim davamız,
Pusu kurmuş fırsat bekler çevremiz,
Doğru yönde birlik olduk hepimiz,
Dost ve düşmanı seçemez olduk.

Dünyada dört vardır insanda biri,
Elbette hepimiz Hakk’ın neferi,
Neden sevgi yoktur daha beteri,
Nice dertlileri soramaz olduk.

Kimi kendin satar üç kuruş için,
Mutlu yaşar iken neyidi suçun,
Hiç mi suçu yoktur hiç oğlu hiçin,
Aradık bunları bulamaz olduk.

Örfmüş töreymiş hele bir bak sen,
Hakkın kullarına kastetmek neden,
Sevgi yapmak varken kin gütmek neden,
İnsan sıfatını göremez olduk.

Zeynel’den Hüdaya türlü dilekler,
Fakire yardımcı gölde melekler,
Onun sofrasında ballar çörekler,
Bizdeki açları göremez olduk.