Görecek miyiz? Şiiri - Samet Batur

O beyaz ışıkları görecek miyiz?
bana kanayan her yerin gömecek bir iz.
Kardan az beyaz, siyahtan aydın
teninden uzanan köprüde biriz.

O elâ hayatına ulaşayım gör
belan iliklerime kan verir temiz!
Bana umutlardan nakış nakış hayal ör
doğuş kadar çığlık ama yaşam kadar sessiz.

Sana o köprüden çıkagelsin ayağım
bana diken dolu ellerinle dokun.
Ay'a giden yola her şeyimle sığayım,
yüreğimde bir sen var, damarımdan oku!

Gülmeni isterim ki bana çocukluğumu göster
seni ilk silah tutuşuma koyar alnımdan akan ter.
Kuşandığın her elbiseni gökler eder ezber
gök yolumda nöbette, yıldız... yıldız asker!

Parmak bastığın yerlerimde güller
diken denen ellerinden gelen güzel günler.
Biten her gecede giden Ay, gelen güneş
insanlıkla seni bir görmeye de yeter.

Aklımı sızlatan tek bir soru var,
yanlıştan ayırt edemediğim doğrular.
Bahtı çözülmez gemim ve Ay vuran bir deniz,
o beyaz ışıkları sonunda görecek miyiz?

Gittiğim adalar sorar seni sen nemsin.
Sen gözüme hatıra bırakansın, kirpikte nemsin.
Döktüğüm yüzüme ismimi okuyan annemsin,
sevdiğim için mi uzaktayım sen özlemsin!

Gel yanıma var beyaz ışığı bıraktım,
zaten aradığım her şeyden ıraktım.
Yalnız sana yakınım, sar beni canım
ben senin gökkuşağı gözlerinden aktım.

Görüneni bırakıp da kendimizi arasak?
Bu köprüden başkasına geçişler yasak!
Tut ellerimi bırakma gözlerime bak,
gözlerime saklanan bir çocukta giz,
bu kez de kendimizi görecek miyiz?