Görece Şiiri - Attila Şanbay

Ne zaman olduğunu bilmiyorum...ihtimalle geçen yıldı. Sevgili Uğur Arslan'ın ''Deniz Feneri'' isimli programını izliyordum...Bir yandan da yemek yiyordum. Program Van/Tatvan'da çekiliyordu...Program ekibi, yoksul bir ailenin evindeydi. Beş-altı yaşlarında dünta tatlısı (tüm çocuklar gibi) bir çocuk vardı evde. İsmi Emrullah, fakat ''Emoş'' diye severmiş annesi...Uğur Arslan mikrofonu Emoş'a uzattı; ''Benden ne istersin Emoş? '' diye sordu sevecenlikle çocuğa...Emoş durdu...durdu ve ürkekçe yaklaşarak mikrofona; ''Patates kızartması'' dedi...Yemek yiyordum, boğazıma bir yumru oturdu, gözlerime yaşlar hücum etti, çatal elimden düştü...Tabağıma baktım, bir de Emoş'a...Bizim beğenip, yemediğimiz yemekler bazıları için bir ''dilek'' olabiliyordu demek...Ah! Emoş..yaktın içimi. İnşallah bahtın güzel olur yavrum. Dualarımızı ederken para, mülk v.s...diliyoruz. Ama dünyadaki bazı insanlar, bir lokma ekmek için dua ediyorlar. Dilekler ne kadar farklı... Fazlası, fazlası, fazlası...bir insan en fazla neye sahip olabilir? Ben bu sorunun cevabını biliyorum, bilmeyenler ise Emoş gibi yavruların varlığından habersiz olanlardır...-Attila Şanbay-