Gördüm Şiiri - Vasıf Temel Çobanoğlu

Ortamlarda kabadayılığa özenen
Kediden korkup kaçanları
Menfaati için ceketine ayak tozu silenleri
Garibin fukaranın aşını ekmeğini yiyenleri
Helali haramı düşünmeden sofra kuranları
En yakınım dediği dostuna tuzak kuranları
Hırsızlığı yalancılığı meslek edinmiş
Dürüstlükten doğruluktan
Dinden imandan fetva verip
Göbeğini büyütenleri gördüm

Hayatının önceliğini kumara adamış
Meyhane köşelerini kendine yurt edinmiş
Eşini çocuklarını evde unutmuş
Sis çökmüş odalarda
Babadan kalanları şeşe yeke vermiş
Kalan borçlarını ödeyemeyince
Körkütük sarhoş halde
Ağzı burnu kan revan içinde
Zemherinin şubatında dışarı atılanları
Aç susuz çamurlu yerlerde sabahlayanları
Ağza alınamayacak sinkaflar eşliğinde
Fütursuzca söz söyleyenleri gördüm

Evlatlarını namerde muhtaç bırakıp
Meyhane masalarında işmar edenleri
Konsomatrislerin göğüs heybesine
Para dolduranları gördüm
Haysiyetini onurunu yitirmiş
Uyuza yakalanmış alfa kurt gibi
Namerde muhtaç bıraktığı
Eşinin kollarına sığınanları gördüm

Yürekleri yaralı çok insanlar tanıdım
Onca insanlar arasında
Sevgisiz bakışlar arsında ezilenleri gördüm
Varlık içinde gününü gün ederek yaşayanların
Mutsuz olanları gördüm
Parayla sağlığını geri alamayanları
Servetini kaybedip
Kuru ekmeğe muhtaç kalanları gördüm

Eşinden evlatlarından ihanet görüp
Hayata küsüp teselliyi şarapta arayan
Can dostu arkadaşı dert ortağı saydığı
Tek azık bildiği
Elinden düşürmediği şarap şişesiyle
Düşe kalka
Yaşama tutunmaya çalışan insanlar gördüm

Birde nasır tutmuş elleriyle
Gurur duyan çilekeş insanlar
Her şeye muhtaç ama
Gözü tok mert yüreklileri gördüm
Eş olmuş baba olmuş
Koca çınar olmuş çocukların gözünde
Lakin yeterli kısmetine erişemeyen
O yiğit yürekli insanların
Yüreksizler karşısında boyun büküşünü gördüm

İçin için ağlayıp
Gözlerine kan kırmızı perdeler inmiş
İsyan etmeden bıkıp usanmadan
Yaradan’ına el açıp yakaranlar
Gözyaşlarını yüreklerine akıtan
Zorlu yaşantılarına şükredenler
Aile fertleriyle birlikte
O zorlu şartlara göğüs gerenleri gördüm

Şimdi o yoksul hallerinin dili çözülse de
Bir, bir anlatsa yaşadığı o çile dolu günlerini
Duygulanıp ağlamamak elde mi olur
Yaşadıklarını kendilerine
Yaradan’ın bir imtihanı bilip kabullenmiş
Kafasını öne düşürmeyen
Bileği bükülmeyen yiğit yürekliler gördüm

Yaşamdan kopmayı düşünürken
Evde bıraktığı eşi çocukları gelince aklına
Kendini çocukların geleceğine adamış
Zorda olsa hayata tutunanları gördüm

Harbeye dönmüş damı akan evde
Kuru yün yatağına
Yağan yağmur damlalarını
Rahmet sayanları gördüm

Her zaman yüreği kırgın gözleri nemli
Hayata küs olduğunu
Eşine çocuklarına hissettirmeden
Rızık peşinde koşup
Sırtında yük semeri
Belinde örme kolan dolalı
Beş kuruşa hamallık yapan
Nede çok babalar gördüm

Eşinin evlatlarının gözünde
Koça bir çınar gibi görünen
Aslında ayakta durmaya çalışan
Mahcup halleriyle
Kenarlardan bakan
Yiğit babalar gördüm

Bırakın,
Sizin nasıl yaşam sürdüğünüzü
Nelere hasret kaldığınızı
Nelere yandığınızı
Kim olduğunuzu kimseler bilmesin
Belki de hafızalarını zorlayarak
Çözmeye çalıştıkları problem sizler olursunuz
Kaderinize yenilmiş olsanız da
Ayakta kalın dik durun
Asla insanoğlunun gözünde
Mağlup olmuş yenik görünmeyin
Bir esintide düşecek olsanız da
İçin için ağlasanız da
İnsanların gözlerine gülün
Kimselere boyun eğmeyin
Değmez insanlar karşısında eğilip bükülmeye
Nerde olursanız olun
İhtiyacı olan sizi mutlaka arayıp bulur

Vasıf’ım Acılar zamanla unutulur ama
Soğuk ayaz gecelerin
Sızısı delip geçer yüreğin ortasından
Söylenen sözler yakmasın içinizi
Deminde söylenen sözlerinizle
Çevreniz huzur mutluluk bulsun
Gözleriniz her daim güzellikten yana baksın
Baharı çağrıştıran her zaman yüreğiniz olsun

VASIF TEMEL ÇOBANOĞLU
13.01.2021 ÇARŞAMBA