Gördüm Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Bana açılınca sırlar kapısı
Pireler denizi içerken gördüm.
Verildi elime ilmin tapusu,
En ağır filleri uçarken gördüm.

Bir güve tanıdım zarafetitle,
Akıllar durduran o heybetiylr,
İki çenesinin tüm kuvvetiyle
Demiri ot gibi biçerken gördüm.

Bir manda giyinmiş çelik tulumu,
Sırtına saplandı böcek hortumu,
Solucan öğüttü demirden kumu,
Deveyi hendekten geçerken gördüm.

Karınca doğurdu yaban domuzu,
Sineğin alnında bir dürü yazı,
Serçe gölü içti, şaşmadı tazı,
Atı bir böcekten kaçarken gördüm.

Küçük bir solungaç buldum bir yerde,
Sahibi dirilmiş başka gövdede,
Aslana rastladım kıldan sinirde,
Demirden kapıyı açarken gördüm.

Elimi boşluğa uzattım; dolu,
Bir böcek toz etti çelikten kolu,
Düştü katı yere zerrenin pulu;
Altında dünyayı çökerken gördüm.

Kabuğundan baktım bir yumurtanın,
Boğuldum içinde sel gibi kanın,
Kör tutsağı oşdum başka dünyanın,
Kaplan ordusunu giderken gördüm.

İncir çekirdeği ses verdi bana,
Eserken içinde yüzbin fırtına,
Dal verdi ağaçlar dört bir yanıma;
Bir sonsuz ormanı biterken gördüm.

Bir nokta içine deve sığdırdım,
Tarlaya göklerden gübre yağdırdım,
Yılana koskoca inek sağdırdım,
Bir kılı kuş gibi öterken gördüm.

Bir ciğer üfürdü, baktım ki; soğuk,
Bir daha üfürdü; alevden soluk,
Bir leke içinde bir boyunduruk,
Buğday tarlasını sürerken gördüm.

Duydum olmayanın her nefesini,
Boş bir yer içinde hengamesini,
Bir ince, duyulmaz düdük sesini
Gökleri bez gibi dürerken gördüm.

Bir küçük zerreyle baş edemedim,
Sayısı milyardı fakat görmedim,
Dev oldum, onlarla güreşemedim,
Görünmez ocağı tüterken gördüm.

Bir ağaca değdim, utandı kaçtı,
Bir nokta gözlerim önünde uçtu,
Bir dere ejdere bin yara açtı,
Feryadı gökleri tutarken gördüm.

Barlıoğlu söyler, anlayan anlar,
Sırra layık olan çok az insan var,
Bazan bir görünüp geçer kervanlar,
Doğmamış güneşi batarken gördüm.

(Mühürlü Kilit ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 90-93)