Gör Ki Nesi Kaldı VII Şiiri - Sadık Softa

Ol cihan ki, ne güzel, cennet göründü gözlerimize her an,
Halbuki zaman doldu, ömür bitti, bu canımın gidesi kaldı.

Ne yapması gerek diye sorası gelir bu garibanın yaranlar,
Ve görünen o dur ki, bu nefsin gönülde bir züppesi kaldı.

Bu yüreğe hep böyle acı,ızdırap mı ekeceksin ey gönül?
Gül rumuzlu,O ulunun,unutulmayan yüce bir hutbesi kaldı.

Nesimi ve Hallac mı olmalı, atmak için zamandan libası,
Yüzülsün ten, ne çıkar ki, böyle bir gerçeği bilmesi kaldı.

Dert yasiri olduk durup dinlenmeden hem de gece,gündüz
Çektik acıları ta sinenin derinliğinde, sırada gülmesi kaldı.

Yeter artık, bunca zahmete katlanmaktan kalmadı mecal,
Bundan böyle bize gülmesi, çile ve ızdıraba ölmesi kaldı.

Etti felek edeceğini ey yar,cananın can dostuymuş meğer,
Gönlü pare pare edip,didik didik parçalayıp,dilmesi kaldı.