Gönülün Mutlu Ve Hüzünlü Günü

Gönülün Mutlu Ve Hüzünlü Günü
Mutlu günümüzdü bu gün,sevinçliydik hepimiz,
Bir fırın daha kazanmıştı,fabrikamız,iş yerimiz.
Gönül açılmıştı,gerçek olmuştu alın teri umutlarımız
Daha çok üretecektik,dolsun diye potalarımız….

Tören yapılıyordu gönüle, mutlu günün anısına,
Bir kız çocuğu girdi içeri,elini vermişti anasına.
Heyecanlıydı gözleri sığmıyordu adeta yuvasına,
Babası yoktuk,ama çalışanlar benziyordu hep babasına….

Adı GÖNÜL'DÜ,adı verilmişti üçüncü yüksek fırına,
Dokuz yaşındaydı, ileride bilmezdi neler gelir başına,
Babası burada ölmüştü onun,kötü bir iş kazasında,
Soğuk demirlere bakıyordu gözleri,babayı ararcasına….

Sol elinden tutmuştu anası,destek oluyordu yavrusuna
Sağ eli boştu,tutturmuyordu babası yok diye başkasına,
Garibim anası zaten konuşamıyordu,kendi başına,
Çare bulamıyordu GÖNÜL,gönlünün kanayan yarasına….

Mutlu günümüzde hüzünlendirmişti bizi Paşa'nın kızı,
Artmıştı yüreklerde acılar,GÖNÜL'ÜN gönlünde sızı,
Babası yoktu artık onun,kimlere yapsın ki nazı,
Tek tesellisi Fırına verilişti adı,yaşayacaktı anısı…

Mutluyduk; ne kadar hüzün duysak ta biz çalışanlar,
Bir işçinin kızının adı konulmuştu fırına, yıkılarak tabular,
Yaşayacaktı yıllar geçse de,ölmeyecekti Paşa gibi, anılar,
Gönül var olacak gönüllerde,yaşayacak dolar iken potalar….

Mutluyduk; sigortası vardı,çalışırken Paşa'nın,
Kol kanat gerecekti üstüne devlet,Gönül ve anasının,
Katkısı olacaktı mutlaka Gönül'e,şu bizim fabrikanın,
Dilerim ki GÖNÜL, başka acılar bir daha yaşamasın…….